Pagina's

nederlandse versie

de Melbourne Zoo en Healesville sanctuary:


Toen ik vroeger terug kwam van mijn vrijwilligerswerk wilde ik niet gewoon de rest van de week thuis zitten. Het was een uitzonderlijk mooie week (zongewijs enzo), dus ikke naar de zoo met mijn schetsboek.
Ik wilde vooral enkele tekeningen maken van wombats en koala's. In andere dierentuinen en parken heb ik alle Australische dieren gezien die ik moet/ wil zien zoals koala's, kangeroes, wombats, platypus en Tasmanian devils maar een tekening van enkele van deze dieren zou wel leuk zijn.
Na een uurtje rondgelopen te hebben ging ik op weg naar het Australische gedeelte, bleek dat dit deel uitzonderlijk afgesloten was voor de dag en dat was niet aangekondigd bij de inkom van de zoo. Jammer en teleurstellend...
Tenzij je Sara heet en denk er een goede deal uit te kunnen maken, ha. Ikke dus naar de inkom en uitgelegd hoe dit een teleurstelling was en ik voornamelijk voor de Australische dieren kwam (wat ook wel waar was - gedeeltelijk). De mensen aan de inkom wisten van niets, telefoontje naar de manager (die daarvoor uit een vergadering werd gehaald) en dan werd me een optie gedaan om ofwel terug te komen op een andere dag (ik gaf hier te kennen dat ik mogelijk geïnteresseerd was om naar Healesville sanctuary te gaan waar de zoo mee samenwerkt) of dus 2 tickets voor Healesville. Makkelijke keuze dus :) 
Vandaag zijn Dave en ik gratis naar Healesville gegaan!


Melbourne zoo is een beetje zoals elke zoo denk ik. Ik mocht trouwens de rest van de dag dat ik daar was ook gewoon blijven, de gratis tickets was een extra.
Healesville is meer een wildlife park waar gewonde dieren worden binnengebracht en verzorgd tot ze weer de vrij natuur in kunnen. Hoewel bepaalde diersoorten er wel altijd zijn.
We hebben een mooie vogel show gezien, de vogels kwamen echt vlak over ons hoofd gevlogen!
Het was een enorm koude dag, dus na enkele uren waren we blij om het dorp in te gaan en ergens warm binnen te zitten voor een late lunch.


wwoofing (vrijwilligerswerk op een boerderij):


Ik wilde een weekje vrijwilligerswerk op een boerderij doen, voor de ervaring en om even uit de stad te zijn tijdens die ene vrije week die ik nog had tot we naar huis komen. (Ik moest eind mei stoppen met werken voor de familie waar ik al een half jaar voor werk, met mijn visa mag ik maar een half jaar voor dezelfde mensen werken. Onverwachts kreeg ik telefoon van een vorige familie met de vraag of ik tot 8 juli voor hen kan werken omdat ze daarna een au-pair hebben die kan overnemen en nu een maand niemand hebben. Dit komt voor de financiën heel goed uit.)
Bij aankomst op de boerderij bleek dat ik vooral schilderwerk kan doen (binnen!) en het gras afrijden... Jammer want de eigenaar wist dat ik kwam voor de ervaring en omdat hij er een kinderboerderij van wilt maken en ik heel erg geïnteresseerd was in hoe dat allemaal gaat lopen. Wij zouden graag binnen een paar jaar iets soortgelijk doen of bed and breakfast met accent op families met kinderen ofzo.
De meeste backpackers die dit vrijwilligerswerk doen, doen het natuurlijk voor de gratis accommodatie en gratis eten. Voor mij maakt dat niet zoveel uit, sinds ik sowieso al huur betaal en ik wel werk heb, het was dus echt een ervaring die ik wilde opdoen...
De omgeving was heel mooi en aangezien je slechts 3 of 4 uur per dag moet werken, dacht ik wel wat in de omgeving te kunnen zien. Die man vergat echter hoe lang ik al aan het werk was, dus elke dag na 4 uur werken moest ik vragen of het ok was om te stoppen om een wandeling ofzo te kunnen doen voor het donker werd... Dat ligt me echt moeilijk om zelf voor zulke dingen te moeten vragen, hij had daar aan moeten denken!
Er was ook niet zoveel in de onmiddellijke omgeving te doen en hij stelde niet zelf voor om me ergens naartoe te brengen zodat ik de verdere omgeving kon verkennen. Jammer.
Toen hij na twee dagen dan een nacht bij zijn vriendin ging slapen, vond ik dat een geschikt moment om te zeggen dat ik naar huis zou gaan die dag. Ik zag het niet helemaal zitten om een nacht alleen in een groot huis te slapen, zonder ontvangst voor mijn gsm en zonder onmiddellijke buren. (Natuurlijk als het een geweldige ervaring was, zou ik wel gebleven zijn).
Jammer dus dat het niet liep zoals ik gehoopt had. Vooral ook omdat Mikael een andere plaats voor me wist waar ik die week vrijwillig kon werken op een boerderij. Ik had die kinderboerderij gekozen omdat dat meer was wat ik wou zien, maar het werk dat ik op die andere plaats had kunnen doen zou zoveel beter geweest zijn... 


viking festival:


Op de spelletjes avond hebben we een koppel (twee mannen) ontmoet die ons uitnodigden om in het weekend naar een Viking festival te gaan in het dorp waar zij wonen: Warburton. Dit is anderhalf uur rijden vanuit Melbourne.
Dave en ik beslisten om slechts voor een dag te gaan en dan te proberen om met Mikael en Mickey af te spreken voor lunch of avondeten. 
Eerst een beetje rondgelopen in het viking kamp, op de markt en dan een toernooi gezien, het gevecht was echt geweldig indrukwekkend!
We werden meteen uitgenodigd door Mikael en Mickey om bij hen een late lunch/ vroeg avondmaal te eten, veel goedkoper dan in het dorp iets te eten... Dit was op voorwaarde dat we snel aten en dan nog tijd hadden om een bordspel te spelen, ha!
Mickey gaf ons een rondleiding op hun domein, amai, wij hebben slechts een korte wandeling gedaan maar je kan echt een uur en langer stappen op hun domein!! Hun woning echter is slechts zeer klein, maar er is altijd een zetel beschikbaar om te logeren.
Zij houden echt enorm van spelletjes, ze hebben over 3.000 (!) spelletjes.




de laatste maanden:


De afgelopen twee weken waren een beetje moeilijker. 
Een goede vriendin die ik hier sinds het begin heb is naar huis (Korea) vertrokken. Al de mensen waar ik af en toe eens mee overdag afsprak zijn ondertussen weer weg uit Melbourne en met Nano's vertrek voelde ik me plots toch wel heel eenzaam (gewoon omdat er niemand anders meer was).
Sinds ik mijn ticket naar huis heb geboekt en vooral sinds Dave beslist heeft om mee te komen, kijk ik daar ook echt naar uit (kan niet wachten om iedereen weer te zien).
Ik wilde ook niet veel moeite meer doen om nieuwe mensen te leren kennen, vrienden te maken die ik binnen anderhalve maand weer dag moet zeggen.
Ik had dus wel even een dipje.


Vorige week echter ben ik toch weer moeite beginnen doen om nieuwe mensen te leren kennen. Via de website van couchsurfing heb ik aan enkele activiteiten deelgenomen, vooral 1 "girls night" waarin iedereen kleding meebracht die ze niet meer moesten hebben om dan te ruilen met anderen was super. Eergisteren zijn Dave, ik en één van onze huisgenoten naar een spelletjesavond gegaan waar we het weerwolven spel gespeeld hebben (sommige van jullie zullen dat wel kennen, voor de anderen: dit is een super spel! maar je moet met minstens 6 of 7 mensen zijn om dit te kunnen spelen).


We zijn anderhalve week geleden ook verhuisd en wonen nu met twee andere mensen samen. Zeer sociale mensen, we eten geregeld samen of zitten gezellig te babbelen in de woonkamer. 


Ik ben eindelijk ook weer eens naar enkele clownslessen op vrijdag kunnen gaan. Heb dat enorm gemist in de laatste maanden (slechts af en toe eens kunnen gaan), deze mensen ken ik ook al van ongeveer in het begin dat ik hier ben dus dat doet wel deugd om eens mensen te zien die je toch wel iets beter kennen. Er wordt elke week ook veel gelachen.
Morgen is het mijn beurt om nog eens een les te leiden... spannend :)!


nog eens naar Tasmanie:


Toen ik de eerste keer naar Tasmanie ging vond ik de trip te kort voor zo'n prachtig eiland, dus wilde ik graag nog eens teruggaan voor ik weer naar Belgie kom.
Via een website voor reizigers vond ik twee andere vrouwen die graag wilden gaan.


Volgens een website voor verhuur van mobilehomes was diegene die we boekten groot genoeg om 3 "goede" vrienden te slapen te leggen. Dus dachten we: dicht bij elkaar maar het zal wel ok zijn.
Bij aankomst in hun kantoor bleek echter dat ze niet wisten dat we met 3 gingen zijn en hadden ze besloten om ons een "upgrade" te geven = minder slaapruimte en meer keuken. Dankuwel hoor je dan te zeggen... 4 nachten in een mobilehome waarin het onmogelijk is om in te slapen met 3, tenzij je als sardientjes ligt = iemand draait zich om tijdens de nacht, waardoor iedereen zich moet meedraaien. Bij gebrek aan andere opties hebben we dat dan toch maar gedaan.
Gelukkig hadden we de eerste en laatste nacht een gratis slaapplaats via couchsurfing gevonden (bij iemand thuis logeren). Normaal kan je dan inderdaad een zetel om op te slapen of een matras op de grond verwachten. Wij vonden echter een kamer met 3 bedden, prive badkamer, mensen die ons avondeten maakten, opgehaald worden van de luchthaven,... echt een 5 sterrenplaats!! Dit maakte veel goed aan de ongemakken tijdens de andere nachten.


Tasmanie is en blijft een prachtige plaats. Deze keer zijn we het hele eiland kunnen rondgaan, maar hebben slechts hier een daar kunnen stoppen om iets te zien (veel te weinig naar mijn zin door slechts traag te vorderen op wegen/ nergens snelwegen maar kronkelwegen in de  bergen enzo en door reisgenoten die liever rustig uitslapen dan iets vroeger op te staan).


De reisgenoten waren niet echt wat ik me verwacht of gehoopt had. Niemands schuld, we waren gewoon te verschillend. De andere twee kwamen zeer goed overeen en ik paste er niet echt bij (drinken en mannen versieren voor 1 nachts zijn niet de twee hoofdonderwerpen om over te praten voor mij). Eens dacht ik dat ik veel praat, maar 1 van de twee reisgenoten kon gewoon nooit eens een minuut stil zijn, al haar verhalen waren "dit moet je gewoon horen" en als een ander iets wilde zeggen toonde ze niet eens de minste interesse... Na een dag gaf ik het op om deel uit te maken van een gesprek, denk dat ik nog nooit zo stil geweest ben voor 3 dagen, ha. 


Ach de omgeving was prachtig en de rest een "ervaring rijker of een levensles". 


Nieuw Zeeland:


Dave en ik zijn naar Nieuw Zeeland gegaan om zijn familie en een paar van zijn vrienden te zien. zijn grootmoeder had haar 80ste verjaardag dus de hele familie was daar, zoveel mensen... teveel om alle namen te kunnen onthouden.


de eerste dag (avond eigenlijk) kwamen we toe in Auckland, waar we waren uitgenodigd bij vrienden van Dave voor avondeten. vandaar kwam zijn zus ons ophalen, we konden bij haar blijven slapen en de volgende dag met haar, haar man en 3 kinderen meerijden naar Tauranga, waar de rest van hun familie woont.


tussen familie-bezoeken door hebben we toch ook tijd gehad om enkele kleinere uitstappen te doen in de buurt. zo zijn we op de berg, Mount Maunganui geklommen (eerder gestapt, ha) vanwaar we een heel mooi zicht hadden over een deel van het stadje en de zee. gewoonweg prachtig!!!
ik voelde meteen, zoals ik al verwacht had, dat ik Nieuw Zeeland veel mooier vind dan Australie... en blijkbaar is het noorden, waar wij waren, niets vergeleken met het zuiden. hoop dat snel zelf te kunnen zien!


we hebben ook een dag kunnen afspreken met Thomas, mijn neef die in Nieuw Zeeland verblijft met een working holiday visa. door het slechte weer, regen regen regen, hebben we niet zoveel buiten kunnen doen die dag. maar ze zijn er toch in geslaagd om enkele watervallen te zien en een korte wandeling te maken.


voor de rest: fish and chips halen en eten op het strand, relaxen in de hot pools, uit gaan voor ontbijt,... moet ik meer zeggen... het was een geweldige week!






hanging rock:


samen met een vriendin naar hanging rock gegaan. een plaats die een beetje een lugubere geschiedenis heeft: het verhaal gaat dat jaren geleden een schoolgroep hier kwam picknicken en enkele meisjes verdwenen om nooit meer gezien of gehoord te worden... het is echter niet duidelijk of dat ooit echt gebeurd is of een urban legend is, wat me doet vermoeden dat het dat laatste is. maar dat neemt niet weg dat het verhaal wel groot en uitgebreid uitgelegd wordt in het informatie centrum.
allessinds een mooie plek!


toevallig kwamen we daar op de dag dat er een grote markt was aan de voet van de rock. een kunst en ambachtenmarkt die slechts 2 keer per jaar gehouden wordt, super!




lange tijd geleden:


De tijd is Lorne is voorbij... het was een goede ervaring, mooie omgeving, maar ik ben toch blij dat ik terug in Melbourne ben. En vooral ook blij dat ik niet meer bij een familie woon en werk, want hoe vriendelijk ze ook waren, deze familie was toch heel verschillend van mij en dat is niet altijd gemakkelijk. En tijdens die maand heb ik zoveel uren gedaan (tussen 50 en 60 per week) dat ik toch wel moe ben, maar voldaan aangezien de spaarpot bijgevuld is... jippie!!


Beetje lastig in Melbourne om werkzekerheid te krijgen. Het childcare centre waar ik in januari werkte kon me plots geen werk meer aanbieden (ze hadden iemand gevonden die wel voltijds kon werken en blijven), als nanny heb ik nu 2 dagen bij een familie waar ik heel graag voor werk. Ik werkte al voor hen sinds november (1 dag per week toen) en was heel blij om hen weer te zien, ook de kinderen waren super blij. Ohh en vorige week was de jongste (ongeveer 8 maand oud) zo super... ik kwam babysitten en hij zat op mama's arm, toen ik binnenkwam moest hij plots lachen als hij me zag, strekte zijn armen uit zodat ik hem kon overnemen... mijn hart smolt ter plekke. (En als het voordien nog niet zeker was is het dat nu wel, ooit wil ik zelf zo'n baby'tje... ooit niet nu direct hoor, ha).
Een week of twee na mijn terugkomst kreeg ik dan toch telefoon van het childcare centre en willen ze me wel een job aanbieden, aangezien die andere persoon op het laatste nippertje heeft afgezegd. Dus nu doe ik daar de dagen dat ik nog vrij ben in de komende twee maanden. Moet ik wel bijzeggen dat ik enkele trips gepland heb, dus veel vrije tijd is er niet meer.
Trip naar Nieuw Zeeland voor een weekje en een trip naar Tasmanie voor een weekje.
En ik heb ook weer via een sportorganisatie gewerkt om circustechnieken aan te leren aan kinderen na de schooluren. Ze kunnen me telkens maar enkele uren geven, maar willen wel een namiddag plannen waarin ik hun lesgevers kan trainen in circustechnieken (waar ik enorm naar uitkijk, want eigenlijk ligt me dat nog meer dan circustecnieken aanleren aan kinderen). En deze keer moest ik ook voor een promotiefilmpje voor hen een paar tecnieken demonstreren.


Voor de rest is het zo druk  geweest dat ik zelfs nog niet eens meer naar een clownworkshop op vrijdag ben kunnen gaan... hopelijk volgende week weer. Dit zijn toch allemaal mensen die ik al ken van in het begin hier.
Uitstap naar Werribee zoo, gedeeltelijk safari, gedaan.
De foto's volgen allemaal nog, maar het is met ons internetverbinding vaak onmogelijk en moet dus dringend eens naar de bibliotheek gaan waar me dat wel lukt.




Lorne, eerste indrukken:


Aangekomen in Lorne, een prachtig kuststadje (zeer klein hoor). Heel de maand Februari kan ik hier werken als een nanny, ik kan tot 62 uur per week werken, wat me de mogelijkheid geeft om heel wat geld te sparen voor toekomstige reizen. Gelukkig is de familie flexibel met vrije uren en dagen, zodat ik als ik wil vrij kan nemen om tripjes in de omgeving te doen.

De eerste nacht heb ik in een hostel voor backpackers geslapen, een paar leuke reizigsters leren kennen en we hebben direct de volgende dag een daguitstap langs de "great ocean road" gedaan (wat ik een maand of twee geleden ook al gedaan heb, zie een tijdje terug in mijn blog). Het is echt prachtig om deze kustlijn te zien!!

De dag daarna kwam de familie toe. En amai, kunnen die kindjes luid zijn 's ochtends! Zowat elke dag rond 6u 's ochtends begint het lawaai, echt roepen en springen in de kamer naast de mijne. Ik begin slechts te werken rond 8.30 en moet me daarvoor niets van de kindjes aantrekken, dus lastig als je een uurtje langer wilt slapen (zeker op mijn vrije dagen). Ik zal blij zijn als ik terug rustige ochtenden kan hebben na deze maand!

Ben hier al twee keer naar de cinema geweest, een hele belevenis. Het is een oude cinemazaal, slechts 1 zaal en dus 3 of 4 films per dag: 1 of 2 voor kinderen in de namiddag en 2 voor volwassenen 's avonds (om 18u en de andere rond 20.30u), en dat 3 of 4 dagen per week. Dezelfde films voor een hele maand, ha de keuze is zeer beperkt!

Op mijn eerste vrije dag ben ik gaan wandelen langs de rivier, watervallen bewonderen. Ik moet zeggen dat ik de 3 uur lang niet echt gerust was: de tocht was op sommige momenten vrij moeilijk en ik begon echt te denken dat terugkeren beter zou kunnen zijn. En dan was ik ook bang om een slang op mijn weg tegen te komen (normaal kruipen die direct weg als ze je horen aankomen van 100meter afstand ofzo), maar je weet maar nooit...

Het weekend nadien kwam Dave langs en gingen we ook wandelen. Alles goed, fijne wandeling, we zagen een wallabie (soort kleine kangeroe) na twee uur en dan 5 minuten later een ander beest dat ik liever niet had gezien... Ik wandelde voorop en kijk gelukkig altijd naar de grond (wat Dave absoluut niet deed op dat moment), plots zag ik een slang op een meter afstand voor ons op de weg! Het leek wel of iemand die had platgetrapt, maar we waren niet zeker, dus stilstaan en dan traag achteruit stappen... Dat moment had de slang door dat wij er waren (gek dat die ons niet eerder had opgemerkt, echt normaal zie je die niet), gelukkig net zoals iedereen zegt zijn die beesten zeer bang van ons en blij om weg te kruipen. Ze bijten alleen als ze echt geen kant op kunnen/ zich bedreigd voelen. Amai, wij nog 5 minuten ofzo blijven staan voordat we voort durfde stappen (langs de plaats waar we de slang de bosjes in zagen kruipen) en dan moet ik zeggen we hebben ook wel eerst een paar takken of stenen in die richting gegooid om zeker te zijn dat de slang niet terug kwam.
Ik ben nu ergens blij dat ik niet alleen was en dat ik gemerkt heb dat alles ok is als je direct stilstaat of zeer traag beweegt als je er 1 ziet, geen reden tot paniek dus. Maar toch, weet niet of ik nog wil gaan wandelen en al heel zeker nooit meer alleen hier in Australie!

Nu ben ik net een weekend terug naar Melbourne gekomen om een clowncursus te volgen voor een weekend! Geweldig, heb veel leuke dingen gedaan en het was een ideale manier om te relaxen tijdens zo'n drukke werkmaand.
In Lorne neem ik ook wel tijd om mezelf te verwennen, ik doe wekelijks een Thai Chi uurtje op maandagochtend... Met allemaal gepensioneerde mensen of het scheelt niet veel, ha, maar de Thai Chi op zich is echt rustgevend.
Ook heb ik mezelf al een paar keer op een verwenbeurt getrakteerd: gelaatsverzorging met massage enzo... zalig!




Frankston en omgeving:


Nu Dave een auto heeft werd het tijd om een paar daguitstappen te doen.
Op naar Frankston, eigenlijk een beetje zonder speciale plannen, maar we wisten wel dat daar in de buurt altijd wel vanalles te doen is of we naar het strand konden,...
Bij aankomst in Frankston zagen we zandsculpturen. Eerst wilden we niet echt inkom betalen, dus achter de omheining kon je ook wel wat zien en met mijn nieuwe fototoestel kon ik vrij goed inzoemen zodat ik een paar mooie beelden kreeg. Maar dan toch maar beslist om inkom te betalen en te gaan kijken, wel het was de moeite! Echt heel mooie dingen gezien en zo mooi afgewerkt! En dan komt er ook nog bij dat een groot deel van de afbeeldingen uit films van "Tim Burton" kwamen, wat zowel Dave als ik super vonden. (We hebben de Tim Burton tentoonstelling in Melbourne in Juli gezien).


Nadien zijn we naar een aardbeien-kwekerij gegaan, met de bedoeling om daar aardbeien te plukken en iets te drinken (of ijs met aardbeien te eten). Het was echter zo, zo druk dat geen van ons er echt zin in had (en al helemaal niet om meer te betalen voor een doos aardbeien die je zelf plukt maar die nog niet helemaal rijp zijn, wegens al de goede zijn al geplukt door andere bezoekers). Dus dan maar de goedkopere en betere aardbeien gekocht die al geplukt waren door de mensen die daar werken! Super lekker! En dan weer op weg...


... naar een tuin met enkele doolhoven. Indrukwekkend, er waren een paar heel klassieke doolhoven met struiken, maar ook één met rozenstruiken waar je de ganse tijd het eindpunt (prieeltje middenin het doolhof) kon zien, maar waar je toch nooit goed wist hoe je moest stappen. Jammer dat de rozenstruiken nog volop aan het groeien waren, binnen een paar jaar moet dat er prachtig uitzien!


Een week later een uitstap gepland naar "1000 steps", een wandeling van duizend (?! ik heb ze niet geteld) stappen op een trap naar de top van een berg. Vermoeiend maar zeker ook de moeite om te doen.
s'Avonds dan naar de drive-in cinema gegaan om "Gullivers travels" te zien. Een half uur aanschuiven voor we binnen waren... amai! We waren echt net geparkeerd toen de film begon (een twintig minuten te laat omwille van reclame enzo, goed voor ons anders hadden we veel gemist). Ook weer iets dat ik nog nooit eerder had gedaan.


Daguitstappen tijdens de kerstvakantie:


1 van mijn nanny-jobs stopt na de kerstvakantie omdat hun grootmoeder naar Melbourne is gekomen en zij mijn job zou overnemen. Tijdens mijn laatste weken was zij ook al hier en is vaak mee gegaan met mij en de kinderen voor een wandeling, naar de bibliotheek,... we hadden telkens heel fijne gesprekken. 
Tijdens de kerstvakantie ging haar familie een week op reis dus was zij alleen en hebben we een bezoek naar het aquarium gepland. Indrukwekkend (ik ben nooit eerder in zo'n aquarium geweest denk ik), op een gegeven moment moest je door een soort glazen tunnel stappen en zag je de vissen en haaien gewoon rond en boven je zwemmen, prachtig!
Mijn fototoestel kon echter geen mooie foto's nemen (kwaliteit is niet zo goed), dus heb ik dan maar beslist om een paar dagen later een nieuw fototoestel te kopen.


Nele, een vriendin uit België, is ook op reis in Australië voor een paar maanden en was tijdens de kerstvakantie een paar dagen in Melbourne. We hebben dan ook een paar dagen samen doorgebracht, gezellig om nog eens echt Nederlands te kunnen spreken. Ik heb hier wel een paar Nederlandse meisjes leren kennen, maar als je zo lang je eigen taal niet echt spreekt dan neem ik toch wel heel erg het Nederlandse accent over en klink ik niet echt als mezelf (vreemd). Dus eindelijk eens gewoon Vlaams/ Antwerps kunnen praten!
We zijn naar een gevangenis gegaan, waar we ook een show hebben bijgewoond van een veroordeling (gespeeld door bezoekers, dus veel te lang en saai na een tijd), de gevangenis zelf was tof om te doen. De gids sprak tegen ons alsof we veroordeelden waren, we werden zelfs 5 minuten in een cel gestopt met z'n allen.
Ook een bezoek aan de botanische tuinen en naar de Belgische biertuin om iets te drinken. Ik wilde Dave kennis laten maken met de echte Belgische bieren. Wel enorm duur, je betaald hier het dubbel of meer voor onze bieren.


De townhall in Melbourne heb ik bezocht met een Nederlandse vriendin. Goed dat het gratis was, want van de uitleg van de gids konden we weinig verstaan, wegens veel gemompel en een veel te laag volume om een groep te gidsen. Het grote orgel was indrukwekkend, zoals typisch voor de Australiërs moest er toch wel vermeld worden dat dit het 2e grootste (of grootste?) orgel is in het Zuidelijk halfrond. Ha, het lijkt wel of ze hier een minderwaardigheidscomplex hebben en dat moeten goedmaken door te vermelden dat ze de grootste of tweedegrootste zijn in een aantal dingen. Lukt het dan niet om de grootste in de wereld te zijn, dan wel de grootste in het Zuidelijk halfrond...


Xmas 2010:


Geen familie hier om kerst mee te vieren, ook Dave heeft zijn familie niet hier...
De 24e moest ik werken, de eerste dag als nanny voor een nieuw gezin. Nadien hadden Dave en ik een etentje gepland in een Braziliaans restaurant. Toen we daar buiten kwamen was er in de straat een optreden: kerstliederen die gezongen werden. Moderne kerstliederen en het leek wel meer een modern optreden dan wat ik me bij een kerstoptreden voorstel in België. Gezellig dus.
Ondanks mijn smeekbeden wilden Dave niet toestemmen in het openen van kerstcadeaus op kerstavond... we kwamen tot het compromis dat we elk 1 of 2 cadeautjes konden openen en de rest voor kerstdag zouden laten. (ongeduldige ik had het daar toch een beetje moeilijk mee, ha).
De volgende ochtend een skype gesprek met de familie thuis die net kerstavond gevierd hadden, ontbijt op bed en dan openen van cadeautjes.
Van de twee families waar ik al een tijdje voor werk had ik ook kerstcadeautjes gekregen. 1 familie had zelfs 4 cadeautjes gemaakt (ipv alles in één pak te steken), zodat ik een pakje van elk kind had (en meer cadeaus te openen, ha).
Na de middag zijn we naar het park gegaan om te picknicken voor kerst met een Koreaanse vriendin van mij (mijn zwemmaatje) en nog een Japanse vriendin van haar. Gezellig! Nadien een koffie gaan drinken en één van de servetten geplooid tot een kraanvogel die dan volgeschreven werd met kerstwensen in ieders taal + een hoop versieringen erbij (zie foto's). Best wel gek om kerst te vieren tijdens de zomer. Twee jaar geleden in Cambodia heb ik dat ook gedaan, maar toch voelt het niet echt als kerst voor mij als het zo warm is.


Sovereign Hill 2 dec.:


Samen met een vrouw die ook op de toer naar de great ocean road was ben ik naar Sovereign Hill geweest. Dit is een oud goudmijn dorpje, maar heel toeristisch (een soort Bokrijk denk ik, aangezien ik volgens mij nooit in Bokrijk geweest ben of zo lang geleden dat ik het me niet meer herinner). Mensen lopen hier verkleed als uit 1860 rond, ook kinderen die hier dan gewoon les volgen, sommige lessen zijn open zodat publiek kan toekijken.
Al deze kinderen gaan enkele dagen per week gewoon naar school, daar waar ze wonen, maar komen de andere dagen naar hier, verkleden zich en gedragen zich als uit die tijd en volgen enkele lessen hier.
Echt wel prachtige winkeltjes en huisjes, natuurlijk het meeste heel commercieel uitgebouwd. Zo kon je bijvoorbeeld ouderwetse foto's laten maken, je naam op een "wanted" sign laten zetten, snoep in een ouderwetse snoepwinkel kopen, oude postzegels in het postkantoor kopen,... eigenlijk zowat alles dat je in een dorp in die tijd zou hebben kunnen kopen denk ik (ketels, potten en pannen,...).
Sommige ambachten werden ook gedemonstreerd: wielen maken (met "moderne machines" voor die tijd), snoep maken of je kon ook zelf kaarsen kleuren.
Een tochtje in de mijn moest ik alleen doen, aangezien die vriendin bang was in kleine ruimtes of ondergronds. De tocht werd aangekondigd als "trapped" wat dus ging over mijnwerkers die in een mijnramp vast komen te zitten ondergronds. Er waren elke dag 3 verschillende toers in de mijn die allemaal minstens 2 keer gedaan werden. Ik snap dus absoluut niet waarom mensen dat hun kinderen mee op zo'n toer in de mijn brengen en niet gewoon een andere toer  in de mijn doen, eentje die minder angstaanjagend is. Echt als volwassene weet je dat zulke dingen gebeuren, kan je dat een beetje plaatsen enzo maar voor kinderen was het echt niet geschikt. En dan verbaasd natuurlijk dat hun kind een beetje bang is, sommige toeristen zijn echt gewoon dom. Of willen die toer perse zelf zien en sleuren hun kind dan mee (zoals de vader wiens kind huilde bij het begin en ipv terug te gaan toch doorging met kind, eens in de mijn kon je daarna niet meer terug tot het einde).
Gelijklopend verhaal tijdens een schietoefening van de soldaten: ze vragen om allemaal achter een afgespannen draad te gaan staan, sommige kinderen lopen dan toch nog gewoon rond op de plaats waar geschoten gaat worden. Sommige ouders waren echt meer bezig met een mooie foto van de soldaten te nemen dan naar hun kind om te kijken... ongelooflijk!
Ach, maar voor de rest was het echt prachtig! Het was een dure daguitstap, maar mooi om eens te doen. Vooral ook omdat het mijnen hier echt wel speciaal is.
We hebben ook gezien hoe een blok goud gegoten werd ter waarde van ongeveer 100 duizend euro, echt goud dus. Ha, en dan vroeg de goudsmit wie wilde voelen hoe een goudblok van deze waarde aanvoelde, iedereen enthousiast "ik, ik, ik", maar dan zei hij dat enkel hij dat mocht aanraken en vervolgens werd het blok in een glazen vitrine achter slot en grendel gelegd zodat we enkel van achter het glas konden kijken en foto's nemen. Jammer :p!


the great ocean road:


Eindelijk een echte ontmoeting met een Nederlandse... Marleen had een bericht van mij gevonden op een reisforum voor Belgen en Nederlanders en me gemaild dat ze in Melbourne toekwam. Samen iets gaan drinken en bekijken of we een uitstapje konden plannen.
Twee dagen (donderdag en vrijdag) Great Ocean Road zagen we beiden echt wel zitten. Een toer geboekt, sinds een auto huren met 2 vaak al even duur uitkomt op het einde en zoveel meer geregel met zich mee brengt. En op een toer zie je altijd veel meer, meer uitleg,... maar je moet er natuurlijk de andere toeristen bijnemen.
(de anderen vielen enorm goed mee!)


Om te beginnen kwam ik al net iets te laat aan, eigenlijk was het busje gewoon iets te vroeg dus iedereen wachten op mij, slechts 2 minuten hoor!


De Great Ocean Road is een trip langs een fantastisch mooie kustlijn hier, zie foto's!
Onze toer ging de tegenovergestelde richting van wat de meeste mensen doen, met gevolg weinig andere bussen op de stopplaatsen (wegens wij zijn 's ochtends waar zij 's avonds zijn) en de langste rit (3uur) hadden we in het begin en zo gingen we langzaamaan terug richting Melbourne met al onze stops onderweg. Deze toer was ook 2 dagen terwijl veel toers dit op 1 dag doen (echt te kort en veel te druk dan volgens mij).


Onze gids was een vrouw met leuke grapjes, vooral het Franse meisje moest oppassen dat de gids haar vriend niet zou stelen want ze valt gewoon voor het Franse accent, ha.
Op dag twee legt ze ons een probleem voor, net voor de bus stopt voor lunch, misschien kan iemand van ons haar wel helpen? Ze wilt dolgraag een Europees paspoort en dus trouwen (voor 2 jaar en dan scheiden) met iemand die gratis kan inwonen bij haar in het mooie dorp waar we lunch gaan hebben,... Ze had het duidelijk helemaal overdacht.
Uiteindelijk werd wel duidelijk dat dit echt een grap was en ze ooit wel eens iemand had die er serieus op wilde ingaan, ha.


Zoveel mooie, ontroerende en spannende verhalen over de kust gehoord, een speciaal verhaal staat nu op een aparte pagina hier op mijn blog. Moest iemand last hebben met het begrijpen, dan wil ik het wel vertalen maar heb het in het Engels geschreven.


Een stuk van deze kustlijn herbergt veel wrakken van schepen op de zeebodem, aangezien de wind hier heel sterk is en er veel rotsen zijn waar je tegenaan kan botsen.


De sterkte van de golven heb ik ook gevoeld...
Een verwittiging van de gids over dat bepaalde stuk strand liet ik aan me voorbij gaan.
Iedereen mooie foto's aan het maken aan een rots die slechts af en toe een beetje water aan de voet voorbij zag komen. Af en toe een grotere golf die mooi uiteenspatte op de rots daarvoor, dus ik moest en zou een foto hebben van zo'n grote golf. 
Lang wachten, maar mijn geduld werd beloond, klik... maar dan... de golf was iets groter dan de vorigen en kreeg me te pakken. Bang dat ze me van de rots zou gooien (echt krachtig) dacht ik er zelf af te springen, zo hoog was die rots niet en op zijn minst sta ik dan op de grond. Tot in mijn middel in het water dus... ai, gelukkige fototoestel in de lucht boven mijn hoofd gehouden, en dan besef dat mijn tasje met portemonee en gsm in het water hing, ook dat vlug uit het water gehaald. (niet te veel schade gelukkig).
En dan dus naar de bus en moeten uitleggen dat de gids gelijk had en ik me moet omkleden... domme toerist dus he. Tot mijn geluk kreeg ik te horen dat er in het verleden nog al toeristen dat hadden voor gehad en ook zij ooit te grazen was genomen door een sterke golf.
De foto komt gauw op deze blog!




Wilsons Promontory national park:


6 tot 8 november, tussen 2 housesittings door, hadden we een trekking met rugzak gepland.
Zowel Dave als ik hadden dat nog nooit eerder gedaan, maar het leek wel eens leuk en een uitdaging die ik gewoon moest aangaan.


Dag één begon ik me na een slechts tien minuten toch af te vragen waar ik nu in godsnaam weer aan begonnen was... Het wandelen gaat traag, de rugzak is zwaar, het begin is saai (sinds nog niet helemaal in de mooiste omgeving,...) en vooral het realiseren dat de komende 3 dagen hetzelfde gaan zijn qua stappen, stappen en nog eens stappen.
Maar dat was natuurlijk mijn ongeduld en tegen dat de rust in mij was gekeerd na een uurtje begon ik er echt meer van te genieten.
Tegen het einde van de eerste stapdag, die we niet te zwaar hadden gemaakt, kon ik best nog verder. Maar het was waarschijnlijk goed dat dat niet zomaar kon (rangers willen weten waar je slaapt en dus dat moet op voorhand vastgelegd worden), want bij het afleggen van de rugzak voelde ik toch hoe zwaar het geweest was.


Na het opzetten van de tent, avondeten, genieten van een laatste uur daglicht op het strand, kropen we ons bed in voor een goede nachtrust... of dat was het plan...
Halverwege de nacht moesten we de matras weer oppompen (wegens bijna volledig plat gegaan). Dat moet aan de kat hebben gelegen in het laatste huis dat we woonden, aangezien we de matras op een regendag gekocht hadden, had die enkele uren opengelegen in de woonkamer (lees, was het plan enkele uren openliggen, maar werd dat twee dagen openliggen). Scherpe nageltjes en matras gaan dus niet samen.


Dag twee ging goed tot de middag. Het weer sloeg dan wat om met hier en daar een paar druppels. Het laatste stuk van onze dag was plots enorm zwaar en het eindpunt bleef maar uit, we dachten al meer dan een uur dat het we er nu toch echt wel bijna moesten zijn...
Eindelijk aangekomen, verwelkomd door een wallabie (een soort kleine kangeroe) die op de kampeergrond rond liep. Nadien eveneens enkele zeer kleurrijke vogels rond de tent.
De regen begon net na het eten als de tent helemaal recht stond. En... nadat ik -koppig en vastbesloten als ik kan zijn- de fit in de matras gevonden had! Ha, Dave had me bijna uitgelachen met het "je gaat zo'n kleine fit nooit vinden in een matras terwijl die in de tent  ligt, wacht tot thuis en bereid je voor op wakker worden op een platte matras in het midden van de nacht" (de grond buiten was nat van een vorige druppelbui). Maar het lukte me dan toch (tja, ik moet toch altijd mijn gelijk kunnen halen he :p). Blij met de betere nachtrust!!


Dag drie, we hadden een vroege start gepland om zeker op tijd op de eindbestemming te zijn (en onze bus terug naar Melbourne zeker te halen).
Goed doorstappen leidde tot een zeer vroege aankomst aan onze geplande lunchstop, te vroeg voor lunch, dus dat werd een tienuurtje. Uiteindelijk haalden we onze eindbestemming twee uur te vroeg en hadden we daar een lunch.


Het nationaal park was echt prachtig, supermooie stranden en vooral ongelooflijk hoelang je kan stappen in zo'n park (wij hebben echt maar een klein stukje gedaan), zulke natuur hebben we thuis toch absoluut niet.


Kapot is wel het juiste woord om te beschrijven hoe ik me de volgende dagen voelde. Dinsdag gaan werken ging nog, maar vooral woensdag was erg. Elke spier in mijn lichaam deed pijn.
En toch kijk ik uit naar een volgende trektocht (die nog niet gepland is).




Tasmania:


vrijdagavond overnachten bij Lili aangezien we zaterdagochtend zo vroeg moesten vertrekken dat er gewoon nog geen openbaar vervoer was.
vroeg opgestaan, op tijd in de luchthaven... om dan te ontdekken dat we toch weer een uur vertraging hebben (jaja, ik ging niet meer vliegen met tigerairways, eigen schuld enzo). blijkbaar is dit het spel dat je moet spelen: weinig betalen maar de vertraging erbij nemen.


toch nog op een vroeg uur in Hobart (hoofdstad in Tasmania).
naar het informatie centrum om het meeste uit ons weekend te halen. twee dagen toers geboekt en de zaterdag zelf voldoende ideeën om ons bezig te houden.


zaterdag plaatselijke markt gedaan, vrij gekend en staat als aanrader in elke reisgids denk ik. kon het dan ook niet laten om een zeer speciale sjaal te kopen,beetje duur als sjaal, maar kan bovenop een t-shirt gedragen worden en dan indruk geven dat je opgekleed bent.
in de namiddag dan ook nog enkele winkels gedaan in de stad zelf en meer kleding gekocht, ha de zon komt erdoor en dan ziet een kleedje er toch leuk uit. is weer eens iets anders dan die paar kledingstukken die je telkens maar weer opnieuw moet dragen (wegens slechts een rugzak bij voor een heel jaar).


nadien beetje sporten: rollerbladen langs het water. remmen lukt me toch niet echt, maar met wat voorzichtigheid geeft dat niet te veel problemen.


zondag: mount wellington, bovenop de berg. we begonnen met een klare hemel, maar tegen de tijd dat het busje boven was, zagen we voornamelijk wolken en weinig uitzicht. ach, dit gaf ook wel leuke foto's.
dan werden onze waterflessen bijgevuld aan een watervalletje door onze gids, njam!


nadien stapje zetten in de bossen, rond een meer,... (nationaal park).
hoogtepunt van de dag was voor mij wel het "something wild wildlife sanctuary". een plaats waar ze gewonde, zieke dieren verzorgen of beestjes groot brengen wiens moeder gestorven is. als de dieren er klaar voor zijn worden ze weer vrijgelaten in de natuur. 
soms is dat echter niet mogelijk, er zit een uil die lang geleden tegen een electriciteitskabel gevlogen is en zijn vleugel is onherstelbaar, dus die zal daar de rest van zijn leven moeten blijven.
de kangeroes hebben een enorm groot domein, waar ze uit kunnen als ze willen, maar die blijven daar.
de Tasmaanse duivels, worden niet vrijgelaten. maar dat is ook omdat er een soort van keeltumor uitgebroken is bij deze diersoort die al 85% gedood heeft, waardoor er nu de angst is dat deze dieren met uitsterven gaan bedreigd worden in een paar jaar.
de duivels die wij zagen werden overdag wakker gehouden (gewoon door hen enkel 's nachts toegang tot hun slaapplaats te geven). zo zijn er 5, de andere duivels zitten een beetje verder (andere kooi) en hebben hun gewone ritme behouden (nachtdieren). degene wiens ritme omgegooid werden lijken er geen last van te hebben (volgens de verzorger/ eigenaar).
deze beesten zijn in de natuur de "opruimers" die dode dieren opeten. ze kunnen door bot bijten, dus best niet aanraken.
een anekdote over een man die zeer dronken in een bos op weg naar huis in slaap viel en wakker werd toen een Tasmaanse duivel zijn hand aan het opeten was. 3 vingers weg (in een 5 minuutjes). normaal zullen deze beesten enkel doden benaderen, dus het verhaal is wel beetje met korrel zout te nemen, ook aangezien de onwaarschijnlijkheid van het laten opeten van 3 vingers voor je wakker wordt van de pijn (zat of niet zat, moet enorm pijnlijk zijn).
(deed me plots denken aan ons Belgisch sterren-tatoe meisje).


maandag een andere toer.
deze keer ikke van voor in de bus :)! dag voordien was het vanachter stil (saai) en Lili zat te ver van me om met haar te praten, dus nu uren in de bus, ikke naast de gids/ chauffeur, hoopte dan ook op extra info tijdens het rijden.
goede beslissing :)!


mooie stranden gezien! 
dan een grot in gekropen, eigenlijk een uitgeholde rots (door wind), die onze gids ooit toevallig had gevonden... (lees: hij was met een vriend eten en drinken op dit strand, te zat om weer terug te rijden, dus dan maar op zoek naar een beschutte plaats voor de nacht).
best wel lastig om in de grot te kruipen, mooie foto's tot gevolg. ik voelde me een schildpad toen ik eruit kroop.


de dag geïndigd met een lekker stuk bosbessen taart. daar keken we allemaal al enkele uren naar uit (de gids had daar iets te sappig over verteld, dus wij watertanden tot het eindelijk zo ver was).


nadien weer naar Melbourne, met het idee dat ik zeker terug ga voor een langere tijd.
zou graag op een boerderij of liefst in dat "wildlife sanctuary" gaan werken voor een paar weken voor kost en inwoon. leuke ervaring opdoen (zeker als ik dan met koala's, kangeroes, wombats,... kan werken). maar dat zijn voorlopig slechts dromen het plannen moet nog gebeuren.


heel veel geluk gehad met mijn reisgenoot, het klikte echt goed tussen ons en Lili en ik gaan elkaar meer zien nu we terug in Melbourne zijn.




begin oktober:

oktober, de maand zonder huur te betalen:
heel de maand zorgen voor het huis en de 17 jarige kat van een vrouw die op reis is.
het huis is geweldig, eindelijk een plek zonder huisgenoten met problemen, een zonnige tuin,... maar wel een huis met alarm dat ik toch al wel 2 keer heb kunnen laten afgaan (gewoon te laat of niet hard genoeg op de knopjes geduwd om  het te stoppen).

zaterdag stond Melbourne op zijn kop. grote wedstrijd "footy", vraag me niet om die sport uit te leggen (iets met een bal en lijkt op rugby of voetbal denk ik, maar eigenlijk geen idee wegens het interesseert me niet). heel de stad leek de wedstrijd te volgen, overal mensen in de kleuren van hun ploeg, elke kroeg was open en zond de wedstrijd uit, op verschillende plaatsen waren grote schermen geplaatst en nog meer volk bijeengekomen. de stad was letterlijk bijna verlaten tijdens de wedstrijd. voor- en nadien was het bijna onmogelijk om openbaar vervoer te nemen. denk dat bijna iedereen de wedstrijd gezien heeft (behalve ik en nog een handjevol mensen die de drukte probeerden te vermijden).

zondag op naar het park, om slackline te oefenen. op de jongleerconventie, een paar weken terug, heb ik dat de eerste keer gedaan: een soort van koorddansen maar dan op een dikkere band (het soort van spanband dat je gebruikt om dingen op een vrachtwagen of remork vast te maken). de lijn is ook niet zo strak als bij koorddansen, dus de manier van evenwicht houden is echt helemaal anders.
een aantal gasten komen hier bijna wekelijks bijeen in het park om dit te oefenen en ik moet hen gelijk geven het is verslavend en leuk om te doen! momenteel ben ik blij dat ik al enkele minuutjes kan blijven staan, naar de overkant stappen en trucjes doen gaat nog wel even duren. als je dan anderen (gevorderden) bezig ziet lijkt het allemaal zo makkelijk omdat het er zo soepel en vlot uitziet bij hen.

Thomas (mijn neef) is ook enkele dagen in Melbourne met een vriend. gisteren hebben we afgesproken, we zijn enkele verschillende buurten van de stad doorgetrokken, even langs het strand (jammer genoeg was het weer hier weeral wisselvallig op dat moment, lees: bewolkt en beetje regen). Melbourne is een stad van 4 seizoenen op 1 dag (hoewel ik niet denk dat ze het seizoen winter echt winter kunnen noemen, maar ja), wat dus wilt zeggen het kan super warm zijn 's ochtends en regenachtig en bewolkt in de namiddag (en soms veranderd het weer 3 of 4 keer op een dag).
's avonds zijn Thomas en een vriend van hem langsgekomen om te eten en een spel Carcassone te spelen (gezelsschapsspel dat ik gewoon moest hebben hier om af en toe eens te kunnen spelen). tot mijn grote verbazing was ik toch echt wel de grote verliezer deze keer. volgende keer beter!

vanavond weer een ontmoeting met een nieuwe Duitse vriendin, Lili. dit weekend gaan we samen naar Tasmanie. ik kijk er al naar uit! moet wel dringend eens de reisgids vastnemen om te zien wat er daar te doen en te zien is, ha.
en ondanks mijn voornemen "nooit meer vliegen met Tiger airway" is dat toch wel net wat we gaan doen... tja, ze blijven goedkoop he en als de reisgenoot dit wilt riskeren dan is het haar volgen of volharden in de koppigheid. dus hopelijk meer geluk deze keer!

Sydney:

Donderdag vertrokken naar Sydney voor een lang weekend.
aankomst op de luchthaven begon al slecht: een vertraging van 2 uur (voor een vlucht van slechts anderhalf uur). nu ja, blijkbaar staat Tiger airways wel bekend om zijn vertragingen (het is de goedkoopste maatschappij hier, maar dat brengt dus vele vertragingen met zich mee... arrrrgh!). daar ging dus de eerste avond.
aangekomen bij vrienden van Dave waar we konden logeren, nog even babbeltje doen en dan al meteen bedje in.

vrijdag: Hyde Park Barracks museum in de voormiddag. kwestie van toch wat geschiedenis op te doen, dit museum was ooit de thuisbasis voor vele veroordeelden die van grotendeels UK naar hier verscheept werden. een veroordeling is nooit fijn, weg gestuurd worden van je thuisland/ vrienden en familie omdat je iets mispeuterd hebt is zeker niet fijn, maar al bij al lijkt dit toch niet zo erg geweest te zijn. veel veroordeelden hadden het hier zo slecht nog niet, of toch zeker niet nadat ze hun straf hadden uitgezeten.
nadien strand! Sydney is altijd wel iets warmer dan Melbourne, maar dit weekend was toch uitzonderlijk. Melbourne is nog steeds truien-weer, terwijl Sydney echt wel T-shirtjes weer was. op het strand afgesproken met Vanessa, een Duitse vriendin die ik in Melbourne heb leren kennen en wiens tijd in Australie op zijn einde liep.

zaterdag: afgesproken met een Zweedse achternicht, Nadja. zij is hier ook met een working holiday visa voor een jaar (woont dus in Sydney en jammer genoeg niet in Melbourne). we hadden elkaar slechts 1 maal gezien, meer dan 15 jaar geleden, maar sinds kort contact via email (sinds we van elkaar wisten dat we beiden in Australie zijn).
het was fantastisch om haar te ontmoeten! en hopelijk komt er gauw een vervolg in Melbourne.
ook weer zee, strand en zon vandaag. ah ja, en het beroemde opera gebouw hier. met daktegels uit Zweden (echt waar)!

zondag, wat anders dan zon, zee en strand :p. dit keer een beetje muziek (we hadden en gitaar bij).

maandag laatste moment om nog even de stad in te gaan. Harbour bridge, tot op de uitkijk toren. de brug zelf kan ook beklommen worden, maar niet met het beetje geld dat ik heb!
kleine wandeling door de stad terug met een stop in de botanische tuin.

en dan naar de luchthaven. deze keer hebben ze ons niet liggen hoor, telefoontje om even te checken of er geen vertragingen zijn, goed zo, alles ok... was het maar waar. een half uur voor opstijgen wordt er plots een vertraging van, ja hoor, weer 2 uur, aangekondigd!
als ik er dan nog bij vertel dat op de terugweg er wat misliep met de trein en we daardoor de laatste busverbinding misten, half uur te voet naar huis,... dan kan je wel voorstellen hoe blij ik was om eindelijk mijn bed te zien. nooit meer vliegen met Tigerairways denk ik nu!
maar voor de rest was het een fijn weekend. foto's volgen snel.

update:


weer in de bib om internet te gebruiken, aangezien we nog steeds geen internet hebben in de nieuwe woonst.


nu ja, maakt niet meer uit sinds we 2 dagen geleden te horen kregen dat onze huisgenoot niet met ons kan leven. nu ja, ze is vrij chaotisch in gedachten en in haar omgeving. de andere huisgenoot is zelden of nooit thuis.
het is voor haar gewoon zeer moeilijk om mensen in huis te hebben, een keuken te delen,... ze wordt gewoon gek als we net een pot of pan gebruiken die zij wilt gebruiken (en het is niet dat er veel potten zijn zodat we haar favorieten niet nodig hebben), of als we een deel van haar afwas doen om een klein plekje te creëren om groenten te kunnen snijden.
buiten dat lijkt ze wel ok, het is gewoon niet fijn om weer te moeten verhuizen in zo'n korte tijd en ik wou dat ze had nagedacht voor we hierheen verhuisden.


voor de rest, de job als nanny gaat goed. ik kom wel steeds steendood thuis, maar dat is ook omdat ik telkens een uur op de fiets zit (enkele rit). ik zit gewoon liever een uur op de fiets dan een uur op openbaar vervoer (met veel te veel mensen en drukte na een lange werkdag).


dagelijks leven in Melbourne:

vrienden komen en gaan hier in Melbourne, zeker aangezien vele onder hen reizigers zijn.
ondertussen kom ik meer en meer locals tegen en zit ik niet meer in het reizigerswereldje.

sinds mijn eerste week volg ik hier een clown cursus, elke week leidt iemand anders de groep. een fijne bende, met nieuwe mensen elke week.
afgelopen vrijdag hadden enkele een vergadering gepland na de les, ze willen een groep opstarten die optreed voor het goede doel, voor daklozen, vluchtelingen,... (die mensen die een lach misschien wel het hards nodig hebben maar vaak geen geld hebben om dat te betalen). bedoeling is om te starten met een optreden te maken, maar nadien ook andere opties te verkennen, workshops organiseren,...
dus natuurlijk wilde ik daar mee deel van uitmaken! eerste bijeenkomst was zeer productief en we hebben er allemaal geweldig veel zin in!

ondertussen zijn Dave en ik ook verhuisd (een week geleden), naar een rustiger huisje met slechts 2 andere vrouwelijke huisgenoten die weinig thuis zijn.
tuintje met groenten en kippen, zetel buiten onder het afdak om rustig in de zon van een ontbijt of lunch te genieten... het leven is relaxed hier.

sinds enkele dagen heb ik ook werk gevonden als een nanny, voor 2 families.
bij de eerste familie kan ik deze week beginnen. daar zorg ik voor Amy, 18 maanden oud, en voor haar broer Dominique die 4 jaar is. voorlopig lijken het geweldige kinderen, zijn of dat zo blijft, ha.
bij de andere familie begin ik normaal tegen oktober.
beiden hebben echter gevraagd of ik op zijn minst tot december kan blijven, wat ik helemaal zie zitten.
het reizen zal dus ook wat beperkt moeten worden nu (de financieen lieten dat toch al niet meer te lang toe).

we hebben echter een lang weekend naar Sydney geboekt voor het einde van september. Dave heeft daar enkele vrienden en ik zou ook graag mijn achternicht bezoeken die daar woont (ook met een zelfde visa als het mijne). het is echter ongeveer 20 jaar geleden dat we elkaar gezien hebben en sinds kort hebben we contact via email, spannend dus!

Berichtjes achterlaten op deze blog:


Verschillende mensen lijken problemen te hebben met berichten achter te laten.
Ik heb net een instelling aangepast (waardoor ik denk dat niet iedereen iets kon achterlaten). Dus normaal zou het nu moeten lukken. Maar misschien lukt het enkel als je jezelf aanmeld (rechts boven klikken op aanmelden en dan even een nieuw account aanmaken, gratis enzo en heb zelf nooit emails van hen gehad op mijn emailadres, dus geen spam van blogspot).
Dan gewoon onderaan elk bericht zie je "0 reacties", "1 reactie", of... als je daarop klikt kan je zelf ook een reactie schrijven!


Adelaide: 


Na vele dagen enkel en alleen maar woestijn te zien, was het verrassend om plots weer in een ander landschap terecht te komen... bergen met groen gras en schapen.


Een toertje om gereden om "magnetic hill" uit te proberen. echter enkel tijd om snel even uit te proberen en niet om na te kijken hoe het nu echt in zijn werk ging.
magnetic hill is één van de rare plaatsen in de wereld waar je auto vanzelf bergop rijdt. of zo wordt het toch beschreven. ongelooflijk maar waar, het lukte! en we waren er echt van overtuigd dat we omhoog gingen (ook al was het slechts een lichte helling, het was een helling).
mmm, achteraf op internet opgezocht en bleek dat het allemaal om een illusie ging. dat het echt wel lijkt alsof er een helling is, maar dat het eigenlijk een daling is. 
och, het was toch indrukwekkend :). en herinner me dat ik er ooit een reportage over gezien heb.

Die avond kwamen we op een camping met een groot springkussen (zoals een spring kasteel), Caroline was niet te houden en wilde er meteen op :). als twee kleine kinderen hebben we ons geamuseerd en dat onder het mom van, dit was een goede training, we hebben gesport!


Adelaide, weer een stad. echter een hele kleine stad. toen we daar aan kwamen waren we echter allebei zeer moe van onze reis. dus slechts een beetje rondslenteren in de stad en hier en daar een museum gedaan.
Blijvende indrukken van Adelaide: het zoo bezoek waar de kangeroes aan te raken waren (zoals op een kinderboerderij). toen ik enkele kangeroes wilde schetsen kwamen ze plots allemaal rond mij staan!
En ik heb een "koppensneller" ontmoet en dat overleeft, ha. een aboriginal voorstelling van een uur, we waren slechts met 6 mensen. hij kwam van de "torres strait islands" (noorden van australie) en uit zijn uitleg bleek dat hij van de stam is met het been door de neus die een paar honderd jaar geleden de koppen afsneden van andere mensen. een grappige man die ons enkele dansjes aanleerde.


Cooper Pedy:

Na een derde nacht slapen in de auto (echt  niet comfortabel), was het tijd om de auto te ruilen voor een campervan. met een bed dat er veelbelovend uitzag!
en eindelijk kon mijn reisgenoot, Caroline, het stuur overnemen voor een aantal uren.
na een lange dag rijden in de woestijn, bijna 800 km, kwamen we aan in het eerste en enige dorp/ stadje dat er was op onze weg. en dat wil dus ook zeggen 800km rijden met slechts 1 afslag na een 200km (die naar Uluru en Kings Canyon), voor de rest gewoon een rechte baan met slechts een 3 tal tankstations op die hele dag. plannen dus dat je tijdig tanken gaat!

Cooper Pedy, het einde van de wereld volgens de de lonely planet en zo zag het er inderdaad uit. helemaal niet aantrekkelijk, een paar stoffige wegen met nog erger uitziende huizen of winkels. maar meer dan 50% van de mensen leven ondergronds.

eerste nacht vonden we een ondergrondse camping, wat we echt wel wilden uitproberen! dus matras uit de campervan nemen en alles verhuizen naar een soort grot.
de uitbater had een aanbod waarbij je ipv 14dollar 20dollar voor de eerste nacht betaald en dan een avond toer krijgt aangeboden. hij toonde ons zijn mijn en legde goed uit hoe alles in zijn werk gaat. een fantastische uitleg (hoewel soms moeilijk te verstaan door het zware australische accent).

de volgende dag hadden we een dagtoer geboekt. een ondergrondse kerk werd bezocht, het plaatselijke kerkhof met annecdotes over verschillende doden daar. de man die de toer leidde was eveneens een voormalige mijnwerker, maar doordat het toch geen job met veel zekerheid is was het toeren een veel beter oplossing.
Coooper Pedy is omgeven door bergen zand, uitgegraven uit de put die zich naast elke berg bevindt, dus uitkijken en verboden om daar te lopen zonder toestemming! weer vele verhalen over hoe mensen foto's willen nemen, achterwaarts stappen en voor de ogen van hun familie in zo'n put verdwijnen (30 meter diep... met alle gevolgen vandien).
eveneens verhalen over mensen die plots door een gat (verluchting) in de living van een gezin vallen...


Uluru en Kings Canyon, 1 en 2 augustus:


zaterdagavond 31 juli, aankomst in de luchthaven van Alice Springs... een half uur na onze aankomst was de luchthaven volledig verlaten. we konden nog net een auto huren voor onze eerste dagen hier. naar de supermarkt, snel iets eten en dan om half negen nergens meer een camping vinden waar de receptie nog open was (gelukkig was dat niet zo'n groot probleem).
3 nachten slapen in de koffer of op de achterbank van de auto, comfortabel is anders, maar het was wel de goedkoopste oplossing voor toch al een dure driedaagse.
aangezien Caroline nog geen 25 jaar is, was ik de enige die met de auto mocht rijden. een 1300 km in twee dagen, waarbij je enkel overdag mag rijden voor de verzekering (kwestie van geen kangoeroes aan te rijden) en slechts 10 uur daglicht wegens het is hier winter...
net haalbaar dus, want we wilden overdag ook nog wel iets zien onderweg.


de eerste dag zeer vroeg op en richting Uluru/ Ayers rock, een groot rotsblok in de woestijn met een heilige waarde voor de Aboriginals. echt zeer mooi, het is één enorm rotsblok. er rond stappen nam twee uur in beslag. op sommige plekken mocht je geen foto's nemen (wegens heilige waarde) en erop klimmen is ook iets wat de Aboriginals afkeuren, wat vandaag echter geen optie was wegens teveel wind. beetje hypocriet dat het klimmen wel kan aangezien er een pad tot boven was gemaakt (niet erg veilig leek ons zo)...
wij hebben allessinds van de tocht er rond genoten! echt een unieke ervaring.
nadien richting plek voor de zonsondergang, maar daar heb ik toch vaak zo'n pech mee. net als in Cambodia bij de tempels: mooie zon tot een half uur ofzo voor zonsondergang en dan plots veel te veel bewolking om ook maar iets te kunnen zien van een wereldberoemde zonsondergang (Uluru zou volledig van kleur lijken te veranderen bij zonsondergang en ja, de postkaarten van die zonsondergang zien er prachtig uit!).


och niets aan te doen. zeer moe richting camping, snel iets eten en dan de koffer in om te slapen. volgende ochtend weer vroeg uit de veren, richting Kings Canyon (nog eens een 3uur rijden).


Kings Canyon, we hadden hier slechts een kleine 3 uur tijd wilden we voor de nacht weer in Alice Springs zijn (de volgende ochtend moesten we daar zijn om een "relocation campervan" op te halen voor de rest van onze tocht). tocht van 6 km bij Kings Canyon, ha, dat moet ons zeker in anderhalf tot twee uur lukken, dacht ik zo, aangezien we toch wel stevig doorstappen.
het begon echter al met een trap de rotsen op. de tocht was een stuk zwaarder dan we dachten op de korte tijd die we hadden, maar het was onbeschrijfelijk mooi!
de afgronden waren niet echt mijn ding, zeker als Caroline me vroeg om haar te fotograferen wanneer zij dicht bij de afgrond ging staan kreeg ik het wel eens moeilijk (niet dat ze zo nipt ging staan, maar hoogtes zijn zo niet mijn ding). 
halverwege: "the garden of Eden" en ja, inderdaad zo zag het er echt uit! een oase van rust in de canyon (dus weer trap af en nadien op om er weer uit te geraken). jammer genoeg was het geen zomers weer (hoewel we in de woestijn waren), anders had een frisse duik leuk geweest.


vol nieuwe indrukken de auto in voor een volgende 5 tot 6 uur rijden! net op tijd in Alice Springs.
onderweg (maar al tijdens de eerste dag!) kangoeroes gezien, hoewel bijna evenveel aangereden/ dode als levende exemplaren. eveneens een dingo gezien (een soort wilde hond die in de woestijn leeft), Caroline stikjaloers aangezien zij tijd had om rond te kijken (ik aan het stuur), maar ik toch de enige was die de dingo zag.


de rest van het woestijnverhaal volgt, net als de foto's, internet is hier weer enorm traag en na twee mislukte pogingen om foto's op deze pagina te laden geef ik het op. 


ontmoetingen en plannen maken:


de afgelopen week is een week geweest vol nieuwe mensen leren kennen en plannen maken.


de trip naar Mornington: een stressvolle start in het midden van de stad met een auto (automatic, wat toch ook wel even wennen is), met stuur aan de verkeerde kant, rijden aan de verkeerde kant van de straat... de parking waaruit ik moest vertrekken was enorm nauw, extra stress dus! na een half uur rijden waren we de stad uit en ik de auto en linkerbaanvak gewoon.
mooie uitzichten in Mornington, prachtig strand, een echte oorlogsbunker op het einde van de baai,... en op het einde een relaxte stop bij enkele natuurlijke hot springs (die zo gecommercialiseerd zijn dat ze niet meer natuurlijk lijken), maar zalig gevoel om zo uit te rusten.


ondertussen weeral een grotere reis gepland. zaterdag vertrek ik samen met een franstalige voor twee weekjes naar Alice Springs, de woestijn in, een prachtig Australisch symbool gaan bekijken. we doen een groot deel van de trip met een "relocation car", wat wil zeggen dat wij zeer goedkoop (een dollar per dag) iemands auto rijden van daaruit naar Adelaide terwijl die persoon het vliegtuig neemt. wijzelf vliegen naar Alice Springs om dan met die auto naar Adelaide terug te komen en van daaruit een korte vlucht terug naar hier. de rit met de auto gaat dwars door de woestijn (de enige weg die er is!) moet de moeite zijn. gelukkige mogen we alletwee rijden zodat we elkaar kunnen aflossen. slapen kan in de auto. 
dan een tussenstop aan een nationaal park en hopelijk nog enkele fijne korte uitstappen in en rond Adelaide. ik kijk er al naar uit.


Melbourne zelf is vol met parken, botanische tuinen, musea,... dus hier is altijd wel iets te doen of te bezien. 
na mijn trip begin ik te zwemmen hier, heb een zwempartner gevonden. een Koreaanse die hier studeert. goed want een Duitse vriendin die tijdelijk in een bakker werkt hier, bezorgt met teveel zoetigheid :p, dus die kilootjes moeten er dan weer af.




eerste dagen in Melbourne.


beetje wennen aan een nieuwe stad, nieuw land en heel nieuw continent :p.
op zich is het niet zo heel anders, behalve dan dat het hier nu winter is en er palmbomen staan aan de kant van de straat.
het engels is toch slechter te verstaan dan ik verwacht had, veel mensen mompelen, waardoor ik slechts de helft begrijp als ik in een winkel iets wil vragen (om maar helemaal te zwijgen over een telefoongesprek voeren). het is dan ook voor iedereen al direct overduidelijk dat ik niet van hier ben. 


zaterdag de stad een beetje verkent op mijn eentje. al van bij de start werd ik aangesproken door andere toeristen, of ik een foto van hen wilde maken en zij er dan ook één voor mij zouden trekken. beetje later komt er een vrouw naast me zitten die direct begint te praten (sociaal volkje dacht ik zo), bleek dat zij wilde dat ik voor de camera iets kwam zeggen over haar jeansbroek met speciale afritsbare achterzakken. lap, ben nog geen dag hier en ben al meteen te bewonderen op you tube.


op zoek naar wat "vrienden" om mijn dagen mee te vullen, (internet is geweldig daarvoor), gisteren afgesproken met een paar mensen. donderdag gaan we samen een daguitstap maken. morgenavond met andere mensen afgesproken voor een langere trip (hoewel nog niet zeker of ik al direct voor een maand wegga, eerst een beetje de streek hier verkennen). 
en onder het motto wat is de wereld toch klein, vandaag beginnen chatten met een oude pennenvriendin (we hebben slechts enkele keren geschreven) waarvan ik wist dat ze ergens in australië woonde... blijkt toch wel dat zij hier zowat om de hoek woont. 
dus ik ben hier nog geen week en heb al meteen een druk sociaal leven. als dat zo doorgaat, moet ik toch snel beginnen uitkijken naar een jobke om dat sociaal leven te kunnen financieren :p.


de meeste mensen die je hier tegenkomt lijken hier tijdelijk te zijn, reizigers met eenzelfde vergunning als mij voor een jaar, mensen met stages, studiebeurzen,... ik zit nu in een huis met columbianen, muzikaal volkje. 
iedereen klaagt over de kou, ha, 't is hier toch wel tussen de 10 en 15 graden overdag! nu ja, de huizen zijn er niet op voorzien, dus het is niet overal gezellig warm. de badkamer hier bijvoorbeeld heeft een raam dat niet eens dicht kan en geen verwarming... dan kies ik toch voor een douche in het circus in een wagen met een petroleumvuurtje!!!


oh ja en voor onze trip donderdag zal ik moeten rijden (we gaan een auto huren)... aan de andere kant van de weg. ik wist wel dat dat er van zou komen, maar had nu toch gehoopt om de eerste keer niet vanuit het midden van een grote stad te moeten vertrekken. ben dan ook de enige in ons groepje die boven de 25 is, waardoor het goedkoper wordt om een auto te huren, dus ik moet wel! tja, dan hebben we dat achter de rug... spannend :).




eindelijk een beetje tijd om aan mijn blog te starten...


voila, hier zijn we dan. aangekomen en een eerste nacht in Australië achter de rug.
tijdsgevoel is helemaal in de war denk ik, kan ook niet anders na twee nachten op luchthavens en in vliegtuigen, veel kleine dutjes gedaan en eveneens veel te weinig beweging, doe daar nog eens de 8 uur tijdsverschil bij en voila, daar heb je het... na een 7 uur slaap was ik vanochtend vroeg helemaal wakker, maar aangezien ik niet echt een ochtendpersoon ben vond ik dat toch maar niets, boekje gelezen en me nadien weer omgedraaid, plots was het 11 uur.
een douche en ontbijt later voel ik me springlevend, tijd om de blog te starten voor ik op verkenning in de stad ga.

maar ok, laat me maar starten bij het begin van mijn reis, want er is ondertussen al een week gepasseerd sinds in België verliet.
vorige vrijdag na een laatste drink in Brussel Zuid, op de Eurostar gestapt, richting Engeland.
een weekendje Bristol bij Emma doorgebracht (pennevriendin die ik in januari voor de eerste keer in levende lijve zag). net als vorige keer stond me een fantastisch weekend te wachten: enkele grotten bezocht, fietstocht in de natuur,...
h,a de grotten, dat was de moeite. de eerste grot was vrij gewoon, beetje stalagmieten en stalagtieten hier en daar, the usual stuff dus. met een audio-gids (zo'n radio-achtig ding rond je nek dat overal uitleg bij geeft) de grot door, aangezien de normale tekst vrij saai was, gingen we al gauw over tot de kindertekst, op zoek naar draken, reuzen en zo meer in de grot (waarschijnlijk heeft de helft van de andere bezoekers ons gek verklaard en de andere helft moet zich hebben afgevraagd waarom wij zo'n pret hadden en zij niet :p).
de tweede grot was helemaal "lord of the rings"-style (hoewel wij vonden van niet) met allerlei standbeelden van elfen, orks enzo. veel gelach bij elke gekke foto die we namen, dus ik dacht toen ik een elf zag, leuk standbeeld, laat ik die even omhelzen en vragen of Emma en Will een foto willen maken van mij met de elf. net toen ik me omdraaide naar hen (zelf stond ik reeds zeer dichtbij de elf) begon dat beeld plots te bewegen en bleek het om een echte persoon te gaan... ik sprong uiteraard een gat in de lucht en we werden allemaal zeer luid (gegil, gelach, die elf moet een reuze pret gehad hebben met ons, de volgende bezoekers waren allemaal veel saaier).

en dan dinsdagochtend (zeer vroeg!) weer de trein op richting London. vliegtuig op voor de volgende 12 uur, met een zeer lange (18u!) tussenstop in Maleisië. uiteraard moest ik mijn bagage ophalen en kon ik geen vroegere vlucht krijgen zoals ik even gehoopt had (och, daartegen waren er alweer een paar uur om). het plan om goed bij te slapen, douchen,... in een hotel, werd twijfelachtig, op maandag had ik dat proberen boeken via internet en bleek het enige hotel vlakbij volzet te zijn. toch op goed geluk daar naartoe en inderdaad ter plekke geen enkel probleem om een kamer te krijgen. lang en goed geslapen, internet, douche,... tegen de avond was ik er helemaal klaar voor om een volgende vlucht van 8u tegemoed te gaan.

bij het inchecken bleek er slechts 1 balie open te zijn, super lange rij tot gevolg, dan maar aan de praat geraakt met de persoon achter mij. fijn, al meteen een Australiër leren kennen, iemand met een aantal gelijklopende interesses, die me hobby- en misschien ook werkgewijs een beetje op weg kan helpen. geweldig toch hoe op reis zulke mensen zomaar op je weg komen en alles je lijkt mee te vallen voor je nog maar een voet in het land gezet hebt.
dan de aankomst, best spannend (Australië is heel streng qua grenscontroles en na alle verhalen zag ik al allerlei scenario's voor me waar ik werd tegengehouden en uren zou verliezen voor ik door mocht,...). zonder enig probleem, vrij snel door alle (!) controles geraakt.
beetje zoeken voor ik Dave (een vriend van me die hier in Melbourne woont) vond die me kwam oppikken. makkelijk zo, even niets meer zelf moeten uitzoeken. (even zoeken voor de auto weer teruggevonden werd, zowel hij als de chauffeur wisten niet meer waar ze geparkeerd hadden, leuk met al die bagage. flashback van toen we Karmen gingen ophalen na haar reis in Azië, een soortgelijke zoektocht aan het station van Antwerpen).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten